Bóg albo nic. Nie ma pomiędzy. Robert Sarah, kardynał o krystalicznych poglądach, nie boi się nazywać rzeczy po imieniu. Charakteryzuje się odwagą i prawością poglądów. Jest radykalny i pokorny. Żyje Ewangelią. Jego niezachwiana wiara ma w sobie zapał pierwotnego Kościoła, bo w takim młodym Kościele Afryki wyrosła. Jest także naznaczona głęboką formacją, rozpoczętą przez francuskich misjonarzy duchaczy, a kontynuowaną na kolejnych etapach życia. Zdumiewająca ścieżka tego życia, pełna niespodziewanych zwrotów, była zawsze mówieniem „tak” wezwaniu Boga. Zaprowadziła go z malutkiej afrykańskiej wioski do Watykanu. Dziś kardynał Sarah jest jednym z najbliższych współpracowników papieża Franciszka. W wywiadzie-rzece przeprowadzonym u progu 2015 roku siedemdziesięcioletni kardynał opowiada o swoim życiu, by następnie przyjrzeć się Kościołowi i światu. Mówi o kolejnych papieżach, dostrzegając ich charyzmaty i główne linie działania. Mówi o tym, co w Kościele dobre, ale nie waha się także piętnować karierowiczostwa, wpływów świata i braku życia duchowego u niektórych kapłanów. Dostrzega piękno człowieka i nie zgadza się na rezygnację z jego wielkości wynikającej z bycia stworzeniem Bożym, na obniżanie poprzeczki, na kompromis i wygodnictwo. Jego ocena zjawisk zachodzących w świecie, z punktu widzenia zachodniej Afryki, zadziwia trafnością sądów. Globalizację nazywa nowym obliczem kolonizacji ubogich regionów. Nie waha się wskazać na wielkie niebezpieczeństwa zagrażające ludzkości odcinającej się od Boga. Nigdy jednak nie traci nadziei i optymizmu. Ufa Bogu i jest Mu wierny. Najpiękniejsze strony wywiadu poświęcone są modlitwie. Kardynał jest zafascynowany duchowością benedyktyńską, kontemplacją, ciszą spotkania z Bogiem. Tysiące godzin modlitwy – jak sam mówi – zmieniały jego serce i dawały mu siłę. Słowo kardynała Saraha wlewa w serce otuchę i pobudza do wiary. Takich właśnie pasterzy potrzebuje współczesny świat.

Świat zażądał od nas odpowiedzi na pytanie: po której stronie stoisz? Czy jest dla Ciebie życie? Ksiądz Tomasz Kancelarczyk od wielu lat zdecydowanie staje w obronie każdego ludzkiego istnienia. W rozmowie z Małgorzatą Terlikowską, opowiada o tym jak, od lat jest na pierwszym froncie walki o nienarodzone dzieci. Dzieli się z czytelnikami przejmującymi historiami osób, które chciały dokonać aborcji, ale też podaje konkretne rozwiązania, dzięki którym każdy z nas może uratować ludzkie życie. I jak sam podkreśla – nie jest to droga łatwa, to dla jednego uratowanego życia, warto stale nią podążać.

"Morderstwa i woń migdałów" to smakowite 3w1 – antologia tekstów, portret autorki i kurs pisania powieści. W książce znajdziecie zarówno publikowaną już w 2012 r. mini powieść "Zamieć śnieżna i woń migdałów", jak i trzy niepublikowane dotąd nowele: "Kawiarnia wdów", "Sen o Elisabeth" i "Elegancka śmierć".

Pustynia skrywa jeszcze więcej magicznych tajemnic. Czy chcesz poznać je wszystkie? Bestsellerowa autorka nagrodzona Goodreads Choice Awards wraca do ukochanego przez czytelników magicznego świata. Ekskluzywna kolekcja opowiadań z uniwersum Buntowniczki z pustyni stanowi doskonałe uzupełnienie dla fanów serii lub wprowadzenie dla tych, którzy chcą zacząć pustynną przygodę z Niebieskooką Bandytką. Pod piękną okładką skrywa się zbiór historii opatrzonych ilustracjami genialnej Dixie Leoty (jej ilustracje znalazły się m.in. w ostatniej kolekcji koszulek Reserved). Poznaj opowieści, o których szepcze pustynia.

W lutym 1980 roku wszystkie agencje prasowe świata podały wiadomość: POLACY JAKO PIERWSI OSIĄGNĘLI ZIMĄ NAJWYŻSZY PUNKT KULI ZIEMSKIEJ. W ten sposób trzydziestoletni wówczas Krzysztof Wielicki i o blisko dwa lata młodszy Leszek Cichy dali początek epoce zimowych wejść na ośmiotysięczniki. To dlatego w latach osiemdziesiątych polskich wspinaczy zaczęto nazywać "Lodowymi Wojownikami". Nigdy wcześniej żadna polska wyprawa nie cieszyła się tak ogromnym zainteresowaniem jak tamta na Everest. Tej samej wiosny ówczesny student dziennikarstwa Jacek Żakowski nagrał trzydzieści sześć godzin rozmów z Krzysztofem Wielickim i Leszkiem Cichym. To zapis szczerych i pełnych emocji opowieści o wyprawie, o ludziach, górach i niezwykłych czasach, w jakich przyszło żyć zdobywcom Everestu. Ten bezcenny wywiad po raz pierwszy ukazał się drukiem w 1982 roku. Dziś oddajemy w ręce czytelników nowe wydanie uzupełnione o rozdział, w którym cała trójka po czterdziestu latach wraca na Everest.

Katarzyna Borowska i Anna Matusiak-Rześniowiecka pojawiły się w warszawskim więzieniu, żeby wysłuchać historii osadzonych tam kobiet. Dwanaście dziewczyn z Grochowa, więźniarek, zgodziło się opowiedzieć im swoje historie, bo jak same mówią: "może ich niełatwe życie posłuży komuś za przestrogę, może ustrzeże przed błędem, które one popełniły". Są w różnym wieku, na koncie mają różne paragrafy, przed sobą różne wyroki. Dzieli je bardzo wiele, łączy cela, więzienny korytarz, złamany życiorys, marzenie, żeby zacząć od nowa, jeszcze w życiu trochę pożyć - normalnie. Marta pobiła na śmierć osiemdziesięcioletnią staruszkę, ale w celi wyplata z czułością bransoletki dla córki. Wandzia urodziła ośmioro dzieci. Jednego synka wciąż usiłuje znaleźć - ponieważ zaginął, uznano, że go zamordowała. Larysa napadła i pobiła, bo była na głodzie. Dagmara "za szybko władowała się w dorosłość". Danusia to mała dziewczynka w ciele dojrzałej kobiety, bo nigdy nie zaznała czułości ani miłości. Halina znalazła się w więzieniu, bo ktoś wykorzystał jej dobre serce. Odrzucamy je, bo uważamy się za "lepszą" część społeczeństwa, a zapominamy, że jedna chwila nieuwagi albo zwyczajnego pecha wystarczy, żeby podzielić ich los. Zbiór rozmów z osadzonymi pokazuje, że człowiek z gruntu nie jest ani dobry, ani zły - to wpływ środowiska, otoczenia, splot wypadków i skomplikowany los popychają go w kierunku złych decyzji. Jest to również wielka lekcja pokory i ludzka próba zdefiniowania sprawiedliwości.

Mówią o nim - Król Życia. Jest poetą, prozaikiem, dramaturgiem i autorem wielu przebojów. Twórcą niedocenianym, a przecież świetnym. Ma na koncie i Małego Księcia (Kasia Sobczyk), i Chcę być kochaną (Anna German). Jednak najbardziej znane są jego piosenki napisane z Sewerynem Krajewskim. Współpracę z Czerwonymi Gitarami rozpoczął, bo - jak mówi - zobaczył ich plakat, głoszący, że grają i śpiewają najgłośniej w Polsce, a "zawsze lubił ekstremę". Seweryn poprosił go o napisanie tekstu do właśnie skomponowanej melodii i żeby w tym tekście znalazła się - i tutaj zanucił: "Annaa Maaria...". Potem wszyscy zastanawiali się, która dziewczyna mogła być tytułową bohaterką tej piosenki. Czy Anna Maria istniała naprawdę? Istniała czy nie, Dzikowskiemu i Krajewskiemu udało się napisać piosenkę, która z dnia na dzień stała się przebojem... [Maria Szabłowska]

Fanni podała cyjanek swojemu synowi Jurkowi. Mama Biety, dziewczynki urodzonej w warszawskim getcie, uśpiła ją luminalem, umieściła w drewnianej skrzynce i w ten sposób przemyciła na aryjską stronę. Do skrzynki włożyła jeszcze srebrną łyżeczkę z wygrawerowanym imieniem i datą urodzin. Inna matka w czasie likwidacji łódzkiego getta zażyła cyjanek, a córkę wyrzuciła za okno - miała tylko jedną porcję trucizny. Dziewczynka przeżyła, bo spódniczką zahaczyła o latarnię. Hanę trzy razy ratowała służąca rodziców, Zosia. Potem, gdy dobrze sytuowani krewni chcieli wziąć Hanę do siebie, nie potrafiła porzucić polskiej matki. Patrycja Dołowy wydobywa - bo kopanie w takich wspomnieniach to ciężka praca - historie żydowskich matek, które by ratować swoje dzieci, stawały przed tragicznymi wyborami, przybranych matek, które nie zawsze potrafiły rozstać się z ocalonymi dziećmi, i dzieci, często już na zawsze rozdartych pomiędzy dwiema tożsamościami, dwiema rodzinami, między poczuciem winy, wdzięcznością i żalem.